Ne zaman bir yerden düşsem..kalbim kırılsa parçalansa..anlatmadan haberleri olmadan bile hissedebilen beni anlayan ,düşünen tek güce sahip olan tek ama tek beni seven ailem..
o kadar aksilikler yaşadım..onlar olmazsa bir hiçim ben..evet anneme babama baktıkça daha da hüzünlenir ve vicdanım daha da kötü oluyor..kimler için kendimden ödünvermiştim..ben öyle degildim..herşeyden önce ailemi düşünen biriydim..ama artık onları uzakta oldkları için göremedigimden webcam den gördüm ve baktım anneme babama ne kadar mutlulardı benle konuşrlerken ya ben..Düzelecek sorunları dert etmiş bir de üzerine saglıgımı bozmuşum..günden güne eriyorken tekrardan taş oldum..Her çaresizlikte..aklıma ailemi getirip halime şükredip..daha da güçlü ayakta kalmaya çalışcam..iyiki varlar..