KEndimiz günlerin geçmesiyle büyürken..
oyuncaklarımız ilk günki gibi çocuk kalabiliyorlardı..
onlar büyümüyorlardı hemde..
Ne yapsak ne etsek olmuyordu zamanın ötesine geçemiyorduk ve hızına da yetişemiyorduk..
Yaşımınızın sınırlarını belirleyemiyorduk,yüzümüzdeki çizgilerinde artmasına engel olamadıgımız gibi..
Hızla gelişiyordu zaman azalıyordu hayat..çogalıyordu içimizdeki büyüyen çocuk,kovalıyordu arta kalan geçmişin izleri..
Zamanın öncesinde çocuk,ilerisinde olgun bir bireyiz esasında her birimiz..
İçimizdeki sessiz çıglıklara hayata gülümseyerek pozitif enerji veriyorduk adeta..
"Ama en çok gülen aslında en çok üzülendir. "
